Epilog [KONIEC]

Księga II
Epilog

No, kochani... to już ten czas... ten idealny czas na zakończenie całego FF.
Już za 3 dni szkoła, więc nie będę miała wolnego czasu na pisanie rozdziałów, gdyż obiecałam rodzicom, że moje oceny się poprawią ;-;
Poza tym o czym mogę jeszcze pisać? Nikt już nie może się poślubić, Jessa dzieci ma (tyle, że są w Akademii), Clace też... Izzy z Sebastianem - powiedzmy, że to dziecko Sebastiana. W końcu je wychowywał, prawda?
Ewentualnie mogę kogoś uśmiercić...
Ale co do śmierci... no właśnie.
Miłego czytania! <3

*Clary*

- I co było dalej? - spytała podekscytowana całą historią Alex. Dziewczynka siedziała oparta o bok fotela czekając na dalszą część opowieści.
-  Po śmierci Lilith demony rozpanoszyły się po Edomie. Zaczęły nawiedzać zbłąkane dusze. Żyły bez żadnych zasad. Koniec końców nadszedł ten czas, kiedy było ich zbyt dużo, a nas zbyt mało. Ogień rozprzestrzenił się dookoła uniemożliwiając ucieczkę. To była jedyna wojna, którą przegraliśmy.
- A co z nami?
- Byliście za mali, by to pamiętać. Schronieni w bezpiecznym miejscu z dala od niebezpieczeństwa.
- Czy one... powrócą? - wtedy przypominając sobie zdarzenie sprzed kilkunastu lat łzy spłynęły po moich polikach.
- Kiedyś na pewno. Nie przepuszczą okazji, by zawładnąć całym światem. A ja będę musiała im na to pozwolić...
- Nie mogę uwierzyć, że już nawet niedługo mogą się tu zjawić i rozpętać kolejne piekło - rzekłą wpatrzona w ścianę Ciri.
- Jesteście głodni? Pewnie od tej historii macie puste brzuchy - próbowałam wymusić śmiech, lecz po kilku sekundach dałam sobie spokój. Znowu zostałam sama, nie mając przy sobie nikogo. Znak parabatai nad moim sercem nadal krwawił, pozwalając mi na płacz. Splamione krwią ubrania rozrzucone w szafie, do której tylko ja miałam dostęp przypominały mi o chwilach śmierci moich bliskich.
- Połóż się, ciociu. Przygotuję jakąś szybką kolację - odezwała się Alex, a ja dałam jej do dyspozycji całą kuchnię, w której jeszcze niedawno jadaliśmy rodzinne obiady. Nadal pusta sypialnia, w której pochowane są wszystkie wspomnienia cudownych nocy spędzonych razem. Próbowałam zapomnieć, ale było to cholernie trudne. W końcu ciężko jest zapomnieć o kimś, kto dał ci tak dużo do zapamiętania.
Każda chwila spędzona samotnie w Instytuckiej Oranżerii dawała mi dużo do myślenia. To, jak pierwszy raz tu przybiegłam, gdy byłam cała zapłakana. To, jak to właśnie w niej nie mogłam oderwać oczu od Jace'a. To, w jaki magiczny sposób wpatrywał się w moje zaszklone oczy.
Codziennie o północy zgodnie z obietnicą siedzę na kamiennych schodach i czekam, aż te cudownie pachnące kwiaty rozchylą swe płatki, a dookoła mnie będą rozsypane pyłki. Cały czas czuję chłód wokół siebie, jakby wszyscy byli zaraz obok i trzymali mnie za rękę, okradając mnie z wewnętrznego ciepła.
Do tej pory błąkam się po korytarzach, błagając Razjela o ich powrót, ale za każdym razem słyszę tylko tykanie zegara.
- Mamo - zaczęła Ciri, siadając obok mnie na kanapie. - Możesz odpowiedzieć mi na ostatnie pytanie?
- Zawsze, kochanie - objęłam ją ramieniem.
- Gdzie jest teraz tata? - znowu te same łzy. Ta samotność, która nigdy nie opuści głębi mego serca. Ten nierównomierny oddech, który nigdy się nie uspokoi.
Zaczęły powstawać odpowiedzi na zadane przez nią pytanie. Ale jak wytłumaczyć jej to tak, by ją to jak najmniej zabolało?
- Gdzie. Jest. Teraz. Tata? - ponowiła pytanie, robiąc wyraźne odstępy między słowami. Wdech, wydech, kolejne łzy. Znów: wdech, wydech, łzy. Codzienna rutyna, a ja nadal nie mogłam wydusić z siebie słowa. To tak, jakbyś chciał coś wykrzyczeć, ale nie możesz tego zrobić, bo masz pełną buzię lub zaklejone usta.
- Mamo, do cholery! - zacisnęła ręce w pięść. - Gdzie jest teraz tatuś?
- Wśród Aniołków, skarbie.
Odpowiedziałam, na jednym tchu, znów zalewając się łzami, lecz tym razem towarzyszyła mi córka.


Moi Drodzy, tak jak mówiłam na początku... to koniec. Pustka. Nie ma już nic.
"Ale to już było i nie wróci więcej".
Jak wam się podobał epilog? Zrozumieliście go?
Jeśli nie... Chodziło w nim o to, że wcześniejsze rozdziały były opowiadane przez Clary. Zwykła historia, o którą poprosili dzieci.
Oryginalny pomysł? Oryginalny!
A teraz przyznać się, kto płacze? Bo ja bardzo, choć z drugiej strony jestem zachwycona, że to aż tak bardzo wam się spodobało. Ten blog, te rozdziały. Boże, jaram się tym tak, jak nowym singlem Justina Biebera.
#whatdoyoumean
Ale teraz chcę, byście coś dla mnie zrobili...
Niech pod tym rozdziałem powstanie mega dyskusja. Uwolnijcie swoją kreatywność w komentarzach :)!
Zachęcam was również do zaglądnięcia w zakładkę "Bohaterowie", by zobaczyć jak wyglądają Ciri, Alex i Jacob w wieku 16 lat :D! No, Alex w wieku 19 ;)
Jeśli chcecie napisać mi coś prywatnie podaję wam swoje Social Media:
E-mail: martyna.rebacz113@wp.pl
Fb: https://www.facebook.com/martyna.rebacz.5
Ask: http://ask.fm/mara113
Na fb i asku jestem najczęściej, także mam nadzieję, że dostanę jakąś wiadomość :')
A pisało do was:
7 liter fantazji,
14 lat nieśmiałości,
158 cm słabości,
50 kg kreatywności,
I ponad 4 miesiące uśmiechu! 
Tak, ten blog ma tylko 4 miesiące, a prawie 30k wyświetleń. Zrobicie mi dodatkowo taką przyjemność i dobijecie do tej 30k :(?
Ostatnią informacją będzie też to, że gdy tylko matryca w moim laptopie będzie naprawiona biorę się za pisanie nowego ff. I będzie to ff o moim idolu, więc jeśli spodobał się wam mój "talent" to zachęcam do czytania (choć jeszcze nic nie powstało ;p). Poinformuję was na tym blogu, gdy wszystko będzie gotowe :)
Jeśli nie zapomnę...
Tak więc nie przedłużając...  to koniec. Żegnajcie... choć może i do zobaczenia. :)
Pamiętajcie, że nigdy nie zapomnę tego, ile uśmiechu mi sprawiliście :( Dziękuję za wszystko, kocham was i pozdrawiam <3!